Het toneel van onze Vlaams-nationalistische vrienden: een lachwekkend schouwspel

De regering is gevallen, de regering is niet gevallen, het is nog steeds dezelfde regering, alleen een beetje anders, neen, het is een andere regering, maar nog steeds dezelfde... Het maakt weinig uit: de Vlaams-nationalisten hebben de deur achter zich dichtgetrokken en laten hun partners ontredderd achter.

Jarenlang werden de andere regeringspartijen gekweld door verlatingsangst: ze stopten hun oren toe met was om toch maar niet het discours van Francken en zijn Vlaams-nationalistische vrienden te moeten aanhoren, ze sloten hun ogen voor de bewust gecreëerde ‘crisis en chaos’, ze gedoogden dat hun regeringspartner het klimaat compleet verziekte, dat onder Vlaams-nationalistische vleugels fascistische groupuscules konden groeien en bloeien. Telkens opnieuw keek men weg, nooit mocht een onvertogen woord vallen, uit angst gestraft te worden: regeringsmacht was belangrijker dan principes.

Het was wachten tot de N-VA zélf vertrok, in zelf gekozen omstandigheden, onbetrouwbare partner die zij is, voor een probleem werd gemaakt van het wanbeleid van hun Vlaams-nationalistische vrienden. De beloning voor hun trouw: bestempeld worden als ‘landverraders’.

Laat het een les zijn, maar het zal geen les zijn: volgende keer zullen ze op eenvoudig verzoek weer als een hondje braaf op de rug gaan liggen, in de hoop even door de buikharen gestreeld te worden door dat wispelturige baasje van hen. Dat de xenofobe onderbuik van dat baasje ondertussen allang op de loop is gegaan met z’n hart en z’n hoofd, wil men niet geweten hebben.

En dat voor een verdrag-dat-geen-verdrag-mag-heten. Er valt wel wat te zeggen voor het punt dat een niet-bindende overeenkomst niet vrijblijvend is: waarom anders zo’n overeenkomst sluiten? Maar dat de N-VA dit plots als een niet te tolereren aanslag op onze soevereiniteit ziet, als een aantasting van onze democratische zeggenschap, is al te gek. De N-VA heeft precies evenveel interesse getoond voor soevereiniteit en democratische zeggenschap als ik voor vendelzwaaien en nationale zangfeesten: geen enkele.

Te vuur en te zwaard bestreden ze tegenstanders van handelsverdragen die een veel grotere ‘aanslag op onze soevereiniteit’ betekenen dan eender welke overeenkomst over de omgang met migratie. Een verdrag waarin de Europese Unie de vrijheid zou opgeven om handel te onderwerpen aan democratisch bepaalde regelgeving, is voor de N-VA geen enkel probleem. Een verdrag waardoor een bedrijf de EU voor een arbitragehof kan slepen wanneer wij onze regelgeving zouden aanpassen en het bedrijf vreest daardoor minder winst te kunnen maken, is geen enkel probleem voor de N-VA.

Over die vrijwillige overgave van democratische beslissingsmacht ten voordele van het bedrijfsleven: geen kwaad woord. De N-VA, zo bezorgd om soevereiniteit: de grootste pleitbezorger van deze uitverkoop van de democratie.

Net zoals het ook de N-VA was die in Europa steeds op de rem ging staan als het erop aankwam weer meer grip te krijgen op glibberige multinationals die lidstaten tegen elkaar uitspeelden om toch maar zo weinig mogelijk bijdragen te moeten betalen aan de samenleving waarin zij hun winsten maken. Soevereiniteit? Democratische zeggenschap? Van geen tel.

Het toneel van de Vlaams-nationalistische vrienden: een lachwekkend schouwspel.

— Dit stuk verscheen in De Morgen van 11 december.

Laat de Europese Centrale Bank geld uitdelen aan de burgers

De politiserende aard van de klimaatmars biedt hoop